Het romantiseren van varkens houden voor het vlees

Het is inmiddels 5 jaar geleden dat ik besloot om vegetarisch te gaan eten. Tijdens mijn studie tot docent aardrijkskunde leerde ik ook over allerlei systemen in de wereld én waren mijn klasgenoten stuk voor stuk kritische wereldburgers. Daardoor kwam het topic ‘bioindustrie’ vaker terug. Na mijn studie nam ik mezelf 2 dingen voor: ik zou nooit meer ‘fast fashion’ kopen en vlees eten kon ook echt niet meer. Geen fast fashion kopen lukte me 2 jaar, daarna bleek dat toch niet helemaal voor mij weggelegd. En geen vlees meer eten is tot op de dag vandaag nog steeds een heel proces. In deze blog neem ik je mee in de afgelopen 5 jaar en mijn steeds veranderde mening. 

4,5 jaar geleden verhuisde Ruud en ik naar het huis waar we nu wonen. Een oud huis (wat nog steeds een keer verbouwd moet worden) met een stuk grond erbij van 5000m2. Ruud en ik waren al jaren bezig met zo zelfvoorzienend en duurzaam mogelijk leven. Ik ben meer van de duurzame kennis en Ruud is meer van de zelfvoorzienende kennis. Tot dat moment hadden we vooral veel informatie vergaard, maar nu was dan echt het moment om opgedane kennis in de praktijk te gaan brengen. Als housewarming cadeau kregen we van mijn schoonfamilie 2 biggetjes. Gelukkig waren het ‘biggetjes op papier’ want we hadden natuurlijk nog helemaal geen hok of iets dergelijks. Ruud at op dat moment nog vlees en het leek ons dan ook beide een goed idee om zelf voor het vlees te zorgen. Dat was niet alleen uit het oogpunt van zelfvoorzienend zijn, maar ook om het proces mee te maken. Ik vroeg mezelf vooral af hoe het zou zijn als je je eigen dieren naar de slacht moet brengen (ondanks dat ze een goed leven hebben gehad). 

Ruim 3 jaar geleden kwam het moment dat we 2 biggetjes gingen ophalen op marktplaats. Ruud had gekozen voor het ras Mangalitsa X Wild Zwijn. We noemden ze Herre (zeug) en Ramses (beer). We brachten ze groot buiten in de wei en lieten ze uiteindelijk slachten. We leerden ontzettend veel en zo leerden we ook dat mensen het houden van varkens voor het vlees ontzettend romantiseren. Want als het dier maar goed geleefd heeft, dan hebben we het goed gedaan toch als mens?

Herre & RamsesIk denk dat de meest gestelde vraag aan mij de afgelopen jaren is geweest ‘vond je het niet moeilijk om ze te laten slachten?’. Nee, dat had ik uiteindelijk niet. En dat werd veroorzaakt doordat Herre en Ramses voor de helft wild zwijn waren. Het waren dus absoluut geen ‘knuffel’ varkens. Als je het hok in ging was het altijd oppassen geblazen want voor je het weet hadden ze een hap uit je kuit genomen. Daarbij was er ook geen weg terug meer. Er waren wel eens mensen die twijfel bij mij voelde en dan vroegen ‘kun je ze niet naar een opvang/kinderboerderij brengen’. Nou nee, Herre en Ramses sloopten de hele boel. Ze waren echt WILD. Het slachten voelde voor mij dus onoverkomelijk. Dan is de vervolgvraag vaak ‘en als je nou wel ‘knuffel’ varkens had gehad, had je het dan gekunnen?’. Mijn antwoord is altijd hetzelfde: ik weet het niet. Ik weet wel dat dat nooit meer gaat gebeuren en dat heeft te maken met het slachtproces. Als je namelijk tegen de bioindustrie bent (net zoals ik) dan ben je tegen hoe de dieren gehouden worden én hoe ze geslacht worden. Maar dat is het hem juist ….. je kan wel je eigen dieren groot brengen voor vlees, maar in Nederland kom je er bijna niet onderuit dat ze vervolgens wel in dezelfde slacht procedure terecht komen als al die andere miljoenen dieren die in mega stallen zitten opgesloten. 

Bij Herre verliep het allemaal redelijk soepeltjes bij de slager. Maar bij Ramses was dat andere koek. Ik stond te huilen om de stress die hij voelde net voordat hij dood zou gaan. Dit was echt niet de bedoeling. Gelukkig was Ruud dat met mij eens. Ik gaf aan dat ik het prima zou vinden als hij voor altijd vlees zou blijven eten. Maar nooit meer op deze manier. 

Het is nu 1 jaar geleden dat Ramses is geslacht. Ik eet mee van zijn vlees want het leed is al geleden en het vlees is wel ontzettend lekker. Ik ben dus vegetarische buitens huis en thuis eet ik alleen vlees van Herre of Ramses. Nu de vriezer weer steeds leger raakt hebben Ruud en ik het weer vaker over hoe we het gaan doen als het vlees op is. Ik zie nu voor me dat we of volledig vegetarisch gaan of dat Ruud gaat leren jagen, met als uitgangspunt dat hij één keer per jaar naar Duitsland gaat om één wild zwijn te schieten. Ik ben niet perse tegen vlees/vis eten, maar de manier waarop is voor mij bepalend. En dat is dus elke keer in debat gaan met jezelf, wat dat betreft is het veel makkelijker om ‘gewoon’ te besluiten vegetarisch of veganistisch te zijn. Dan zijn de ‘regels’ wat overzichtelijker voor jezelf. 

Ben je benieuwd wat ik nog meer geleerd heb van Herre en Ramses? Laat het dan eventjes weten onder deze blog. Mocht je dan toch ooit overwegen om varkens zelf groot te brengen voor het vlees, dan weet je een beetje wat je je daarbij moet voorstellen. 

p.s. in deze blog praat ik over ‘ik moest huilen’ en hoe ‘ik me voelde’. Terwijl Herre en Ramses degene waren die dood gingen en daar niks over te zeggen hadden. Dat vind ik zelf vreemd, maar zie het als een verhaal vanuit mijn perspectief. 

Toen ze net een nieuw hok hadden gekregen

Het nieuwe hok een paar dagen later

Herre en haar biggen (dit was zo bijzonder♥)